Rozmawialam z rodzicami. Najpierw bylo radosnie i wesolo a potem lzy. Sama nie wiem co mam myslec i znowu zaczynam sie zastanawiac a wiem, ze ani ja ani oni tak do konca nie mamy racji. Wiem, ze chca tylko mojego dobra ale czy tak do konca wiedza co mi jest potrzebne? Chcieliby abym byla blisko i nie musiala spedzac swiat sama, chcieliby aby moje zarobki o wiele przewyzszaly wydatki, chcieliby abym byla szczesliwa ... Ale czy jest to dla mnie latwiejsze w Polsce niz tutaj? Przeciez nie wiadomo jak poradzilabym sobie.
W tej chwili, po tylu latach w USA, powrod do Polski to dla mnie nowa emigracja. Znowu ciezki poczatki i zdobywanie czegos co w jakis sposob juz mam. Czy w moim wieku jestem na to gotowa?
Tato ma dalekosiezne i wspaniale plany ale czy mozliwe do realizacji? Oczywiscie z mieszkaniem zaden problem bo moge mieszkac z nimi, moge pojsc na studia, potem poszuka sie pracy ... no i bede mogla z nimi spedzac swieta. To brzmi dobrze, ale dla kogos kto ma 20 lat i jest zadomowiony w Polsce a nie w USA. A ja ...
Przykro mi, ze tak zakonczyla sie nasza rozmowa. Tato jest porywczy a ja mu dorownuje ... na kazda jego optymistyczna wizje mialam swoja, pesymistyczna. Wychodze jednak z zalozenia, ze najlepsze decyzje podejmuje sie tylko wtedy gdy rozpatrzy sie wszystkie mozliwe sytuacje. Oni ich nie rozpatruja, stawiaja wszystko na jedna karte.
[>> "Psikus natury"]
Rozmawialam z rodzicami. Najpierw bylo radosnie i wesolo a potem lzy. Sama nie wiem co mam myslec i znowu zaczynam sie zastanawiac a wiem, ze ani ja ani oni tak do konca nie mamy racji. Wiem, ze chca tylko mojego dobra ale czy tak do konca wiedza co mi jest potrzebne? Chcieliby abym byla blisko i nie musiala spedzac swiat sama, chcieliby aby moje zarobki o wiele przewyzszaly wydatki, chcieliby abym byla szczesliwa ... Ale czy jest to dla mnie latwiejsze w Polsce niz tutaj? Przeciez nie wiadomo jak poradzilabym sobie. 
