12/01/2001: "Wiem o tym"

a jednak. Nie powinnam plakac tak bardzo wieczorem, budze sie potem z zapuchnietymi powiekami. Wiedzialam to przeciez a jednak czytalam nawet gdy przez lzy trudno mi bylo rozpoznac litery. Wydawalo mi sie, ze moge, jestem przeciez u siebie, sama, moge. Nie, powinnam tak jak za kazdym razem w autobusie, pare stron, do momentu tych najwiekszych lez, tych uczuc, ktorych sie nie da powstrzymac i ... zamknac ksiazka. Do nastepnego opanowania, gdy nie tak latwo o lze. Teraz mam spuchniete powieki i smutna dusze, te powieki jeszcze bardziej mi o tym wszystkim przypominaja.

Wczoraj, gdy juz powiedzialam sobie, ze musze isc spac, gdy zgasilam swiatlo i odlozylam ksiazke ... zaraz, bylo to przeciez juz dzisiaj ... nie moglam zasnac. Wstalam, wlaczylam komputer. Przykrylam go calego poduszkami bo na razie moj drugi komputer jest zepsuty i zamiast przez cable lacze sie przez modem i na dodatek Aol, a ten cholerny Aol nie da sie wyciszyc i modem w srodku nocy wyje jak alarm karetki pogotowia. No wiec przykrylam go tymi poduszkami i polaczylam sie. Wiedzialam, ze Jego nie bedzie, tej mojej przeszlosci o ktorej nie moge zapomniec, ale jest e-mail, musialam napisac, jak Jennifer. Ktos z dawien dawna, ktos kto kiedys cos znaczyl, ktos kto wie jak stracic i nie wie jak odzyskac. Poslalam i nawet gdybym umiala to nie "rozwalalabym" serwera firmy dla ktorej pracuje.