05/12/2001: "Decyzja"

Nie lubie podejmowac decyzji. Gdy bylam w liceum, mialam kolezanka, najblizsza, ale to chyba dlatego, ze bylam "silniejsza" od niej i potrafilam wypelnic nam czas. Zawsze podejmowalam decyzje JA.

-Kasia co dzisiaj robimy?
-Nie wiem
-A na co masz ochote?
-Nie wiem
-Moze pojdziemy na Starowke?
-Nie wiem
-A moze do Hadesu, na probe OZ?
-Nie wiem

To wiecznie "nie wiem" zawsze doprowadzalo mnie do szalu ale Kasia byla moja najlepsza kolezanka. Podejmowalam wiec decyzje i tylko w ciszy marzylam o takim dniu, kiedy to ktos za mnie zadecyduje, kiedy to ja bede mogla powiedziec NIE WIEM. Jeszcze taki dzien nie nadszedl, i mysle, ze dlatego iz nie ma w moim zyciu na razie nikogo, komu ufalabym na tyle aby powierzyc mu swoj los.

Gdy doroslam, warunki zmuszaly mnie do podejmowania decyzji i to dosc powaznych a ja ... chyba je sobie odpuscilam, i pozwolilam losowi toczyc sie bez mojej interwencji. Jestem gdzie jestem bo nie umialam podjac decyzji. Chyba, ze brak decyzji jest w tej sytuacji decyzja. Czesto lapie sie na tym, ze nie wiedzac co mam zrobic, po prostu nie robie nic. Nie jestem wcale z tego zadowolona. A co zrobie teraz? Mam przed soba wybor. Czy bede potrafila podjac decyzje?

Przyjmujac moja dotychczasowa postawe, i nie robiac nic, nic nie zyskuje i nic nie trace, ale przeciez nie trace rowniez nic wybierajac drugie wyjsce. W tej sprawie nikt niestety nie moze za mnie zadecydowac. Bede wiec myslec i rozdzielac wlos na czworo, az w koncu ....... mam jeszcze "chwile" na zastanowienie.